Als West besluit ik in een parenwedstrijd (meesterklasse, toen altijd  met 14 paren, top 12 pt) uit tactische overwegingen te openen met 1 Sans Atout met de volgende hand (W / Niemand):

S AHV64

H HB9

R 1093

K H7

Met deze hand wil ik graag de uitkomst ‘naar mij toe’ want ik bezit een stevige slagenbron en als ik één Schoppen open is het niet eenvoudig om mijn overwaarde aan te geven. Het gevaar ligt op de loer om een manche of om een slam te missen maar dit weegt in een parenwedstrijd niet zo zwaar. Bovendien, alle gekheid op een stokje, speel ik liever zelf.

Het bieden verloopt enigszins onverwacht … pas – 2 Harten (Transfer naar Schoppen) - pas .. Er dienen zich nu verschillende mogelijkheden aan – drie Schoppen of bijvoorbeeld drie Klaver, maar ja het is een parenwedstrijd .. down gaan is verboden ! Daar staat tegenover dat als mijn partner een zwakke hand bezit dat de tegenstanders zeker maakkansen hebben. Ik besluit tot een (wederom) tactische twee Schoppen (ik kan altijd nog mijn visie bijstellen). Het bieden ‘valt’ na pas pas .. ‘dood’ bij Zuid. Deze biedt drie Harten. Mijn drie Schoppenbod is nu vrijwel automatisch, waarna Noord begint te denken en past. Deze denkpauze brengt Zuid ertoe na .. pas .. pas .. (er werd indertijd niet met schermen gespeeld) met Vier Harten op de proppen te komen. Hier menen wij bezwaar tegen te moeten aantekenen en wij besluiten de scheidsrechter te raadplegen.

Soms nemen de feiten dergelijke vreemde vormen aan dat ze wel waar gebeurd moeten zijn omdat het te moeilijk is om ze te verzinnen.

Toen de arbiter aan tafel verscheen maakte ik gewag van de uitgebreide denkpauze van Noord en van het vervolg van het biedverloop. Hierop bestreed mijn linker tegenstander de lengte van het interval. De arbiter nam de betrokken man vervolgens apart voor een korte bespreking. Toen het duo was teruggekeerd gelaste de arbiter ons de bieding – letterlijk - in woord en gebaar te herhalen. Hoewel Noord in eerste instantie een aarzeling had toegegeven paste hij bij de ‘levende’ reconstructie als een schicht. De arbiter had absoluut gevoel voor drama maar de waarde van dit toneelstukje ontging mij ten enenmale. Onze part time regisseur verliet de crime scene om zich naar eigen zeggen te beraden.

De volledige hand :

W/-

S 32

H A76

R V8542

K AB5

S AHV64 --------- S B10875

H HB9 ------------ H -

R 1093 ----------- R B76

K H7 -------------- K 109632

S 9

H V1085432

R AH

K V84

Vier Harten werd gespeeld en precies gemaakt.

In de Angelsaksische rechtspraak wordt vaak gewerkt met ‘circumstantial evidence’. Je hoort dit vaak voorbijkomen in televisieseries. Als je kijkt naar de kaart van Noord is het zeer waarschijnlijk dat de man heeft nagedacht voordat hij paste. Nu mag je natuurlijk nadenken maar het is niet toegestaan dat de partner daar gebruik van maakt. Het is niet logisch dat iemand, die heeft gepast op twee Harten in tweede instantie na twee Schoppen .. pas .. pas .. eerst drie Harten biedt en daarna nog - na drie Schoppen .. pas .. pas .. - vier Harten zonder ‘fysieke’ ondersteuning van de partner. Je kunt hier stellen, ‘oud-Haags’ : de kaart wijst het uit (kaart uitspreken als kaacht).

Na een tijdje kregen wij te horen dat de score bleef staan. Wij waren geïrriteerd en beledigd en gingen in beroep. Ik heb er geen behoefte aan binnen dit kader de competentie van ad hoc gevormde Appeal Comittees aan te vechten maar wat mij hooglijk verbaast is dat de ‘Hoge Raad’, naar later bleek, wel onze tegenstanders wilde horen maar dat het college er geen behoefte aan had naar onze kant van het verhaal te luisteren. Terwijl wij toch de appellanten waren. De uitspraak kwam niet geheel onverwacht: wij kregen ons protestgeld terug maar de score bleef staan omdat de denkpauze van onze tegenstander niet aantoonbaar was. (Salomons oordeel)

In mijn naïviteit dacht ik dat een dergelijke situatie zich wel eerder zou hebben voorgedaan en dat er jurisprudentie zou bestaan. Dit bleek echter niet het geval. Hoewel het lijkt dat met betrekking tot Bridge alles tot in de kleine puntjes is uitgeschreven bestaat er voor de ontkenning van een denkpauze geen enkele regeling. Achteraf had ik gewoon 3 Schoppen moeten bieden maar toch. Het is geen ideale wereld, iedereen doet zijn best ( ☺ ) daarom ben ik indertijd ook niet gestopt.

Dick Pol