wandelgangen ook had, die in de 2e helft van de jaren '80 zijn verschenen (wel 7 stuks!), aan de vergetelheid te ontrukken en deze gedigitaliseerd op de site te plaatsen. Ik heb aan Wybrand gevraagd of hij tijd en zin had om dit klusje te klaren en hij wilde wel een poging doen. Dus dat zit er t.z.t. ook aan te komen".
Harrie
Aan het eind van het jaar is de mens geneigd om het verleden te rangschikken. Hoog in de film top tien van ondergetekende staat de rolprent Reservoir Dogs van Quentin Tarantino. De hoofdrolspelers in deze geweldspastiche worden geduid met kleuren: mr White, mr Pink, mr Orange e.a. . Je zult zeggen: wat heeft dat nou met bridge te maken? Niets, maar zo kom ik op de illustere Harrie Groen. Mr Green was een uiterst voorkomende, goedlachse, charmante man maar tevens een regelrechte schalk. Een oplichter van het zuiverste water, een boef. Zijn bijnaam was Harrie de Beffer en dat had weer te maken met het bedrijven van de Franse liefsdesvariant in een park en de gevolgen van één en ander – in verband met de periodiek van zijn geliefde, aanvankelijk over het hoofd gezien – voor een witte regenjas die als veldbed was gebruikt. Enfin ik dwaal af. Harrie had een geschiedenis met de verkoop van gouden horloges die na een tijdje gingen roesten en aan hem werd de toegang geweigerd tot de paardenrenbaan. Zijn specialiteit was de veemarkt. ’s Maandags reisde hij af naar Apeldoorn, op dinsdag ging hij naar Den Bosch, op woensdag naar Zwolle en zo had hij iedere werkdag een andere bestemming volgens een vast patroon. Mr Green speelde daar dan nadat de handelsrook was opgetrokken in de plaatselijke herberg gokspelletjes met de in alle opzichten goed gevulde boeren die net een paar koeien of varkens hadden verkocht. Harrie had altijd wel een kwinkslag achter de hand en maakte veel vrienden door ruimhartig drankjes weg te geven. Zijn superieure schudtechniek verschafte hem de zekerheid van een flinke winst maar eenmaal in de week – volgens een strak schema steeds op een andere lokatie – verloor hij zijn hele hebben en houden tot op de veters van zijn schoenen. Hoewel hij stevig werd getroost door zijn nieuwe vrienden en hoewel men alom verbazing uitsprak over zoveel pech droeg hij zijn verlies als een kerel – algemeen geprezen - en leed zijn humeur hier niet onder. Zo komt Jan Splinter door de winter, laat de boeren maar dorsen, er zijn varkens en koeien genoeg.Harrie was een vaste klant van het schaakcafé Het Hok en had de stelregel dat hij daar – zijn thuisbasis - alle spelletjes goudeerlijk en met een zuiver geweten zou aanpakken. Hij speelde graag bridge al liet zijn speeltechniek te wensen over en al schoot met name zijn biedtechniek tekort. Zo trof ik hem op een zondagmiddag – er was geen markt - in een los partijtje, zonder inzet – als partner en wat er toen gebeurde dat staat mij - veertig jaar na dato – nog helder voor de geest. Harrie schudt de kaarten, geeft mij een bemoedigende knipoog, en begint te delen. Ik pak vervolgens met stijgende verbazing op: schoppen aas, harten aas, ruiten aas en zo ging het verder totdat ik zeven sans atout in mijn eigen hand hield. Mijn wereldbeeld is hierna voorgoed veranderd en ik heb de zaken zoals ze schijnen daarna altijd met een zeer kritisch oog in beschouwing genomen.
Dick Pol